Remis pod choinkę

Wisła Kraków - Tranzax Łożyska 1:1 (o:1)
Remigiusz Zbiranek - Wojciech Piłat

To był ostatni mecz ostatniej kolejki przed ostatnimi Świętami w roku pańskim 2oo7. Niektórzy myślami byli już przy barszczu, pakowaniu prezentów i owijaniu ich aksamitną wstążką. Mikołaj dopinał właśnie z trudnością ostatni guzik swojego płaszcza, a my czekaliśmy na spotkanie rozgrzewając się. Dogon po raz kolejny nie podjął się wróżb z kończyn, chcieliśmy tylko zagrać dobry mecz. Tym razem na przekór losowi, wybraliśmy mniej ulubioną połowę i poczęliśmy umieszczać piłkę między słupkami, zatrudniając tym samym Adama. Jako, że było małe opóźnienie sielanka nie trwała długo. Sędzia zalotnie gwizdnął za zawodników i wszyscy wrócili na ziemię.

Nasza gra była tak samo dobra jak w poprzednim spotkaniu. Niedokładne podania były tak rzadkie jak konsystencja kaszek Gerbera, zachowywaliśmy umiar i wstrzemięźliwość. Spokojna gra z tyłu emanowała falowo na przody, no i bokiem trochę na ławkę rezerwowych. Przeciwnicy atakowali, my nie pozostawaliśmy dłużni. Po jednej z akcji zawodnik Wisły znalazł się sam na sam z bramkarzem. Adam wyleciał wściekle ze swoimi pięściami oraz stopami smoka i po chwili skopana już trochę piłka znalazła ukojenie w jego, nie pierwszej świeżości, rękawicach. W tym samym momencie do przodu zaczął biec nasz Dwukrotny Były Indywidualny Mistrz Świata w Walcu Angielskim - czyli Piłat. Adam tylko rzucił okiem w jego stronę, a następnie piłką. Ta poleciała i dopadła celu, Piłat miał przed sobą tylko bramkarza, nie czuł nawet oddechu obrońcy na plecach, chociaż też się starał sapiąc niemiłosiernie. Golkiper przeciwników wybiegł i wszyscy zobaczyli, że Piłat ma całą prawą stronę bramki wolną do strzału. Ten jednak strzelił w środek, piłka kulnęła się jeszcze po nodze bramkarza i wpadła do bramki. W tym momencie wszyscy podnieśli krzyk radości, rezerwowi podskoczyli jakby przez ławkę puszczono prąd o niewielkim woltydżu. W pierwszej połowie działo się jeszcze mnóstwo interesujących rzeczy, ale wynik się nie zmienił. W drugiej części kontynuowaliśmy dzieło zniszczenia przeciwników, a jednak nic nie wpadało. Mieliśmy też trochę szczęścia, ale ono ponoć sprzyja lepszym. Gdy tak sobie graliśmy i do końca pozostało już minut niewiele, przeciwnicy zaczęli napierać całym zespołem. To stworzyło okazje do kontr. W jednej z takich akcji Drehu wybiegł kapitalnie na czystą pozycję, otrzymał piłkę i pozostał przed nim tylko bramkarz. Wszyscy pełni nadziei czekali, co zrobi kapitan. Tenże intensywnie myślał, widać nawet było jak trybiki poruszają się w jego głowie. "Co ten pokręcony dzieciak zrobi?" - myślała garstka kibiców. Drehu postanowił zagrać jak nie Drehu - spróbował kiwnąć bramkarza. Niestety bramkarz był długi wystarczająco i giętki również - także akcja zakończyła się jękiem zawodu. Na jakieś kilka minut przed końcem, przeciwnicy mieli rzut wolny, Adam ustawił mur i stanął przykładnie obok niego. Zawodnik Wisły wykonał rzut wolny perfekcyjnie, podał do swojego compadre, stojącego samotnie 23 centymetry od bramki. Ten nie miał zbytniego wyboru, jak umieścić piłkę w siatce. Obok stał bezradnie Drehu - to był jego zawodnik! Zdruzgotany kapitan zszedł na ławkę i ukrył twarz w rękach, a potem jeszcze nałożył na to wszystko swój szczęśliwy ręcznik. To był jego osobisty dramat. Nie czekając aż się otrząśnie - mecz toczył się dalej. No i tak dotoczył się do końca.

Żeby wygrać trzeba strzelić co najmniej o jedną więcej bramek niż przeciwnicy. Przez długo tak było, ale skończyło się na golu pod choinkę i remisie. Miało być dzielenie się opłatkiem w szatni, śpiewanie kolęd, przemowy zwierząt, a skończyło się tylko na standardowym przebieraniu. Jednakże wielkie zadowolenie biło od Pana sponsora, który oglądał mecz na żywo. Zobaczymy co następny rok przyniesie.

Dowody nie grają!

TRANZAX Łożyska - Knauf/P.W. Look
2:o (1:o)
Wojciech Piłat, Przemysław Włodarski

Po ostatnim dobrym meczu w naszym wykonaniu, nikt nie wiedział, co się zdarzy dzisiaj. Czy złapiemy falę i wygramy, czy nas zaleje i będziemy mogli porozmawiać ze zwierzętami żyjącymi na dnie. Obie opcje były możliwe, nawet Dogon nie podjął próby wróżb z nóg. Wybraliśmy naszą szczęśliwą połowę wychodzącą na zachód i rozpoczęła się rozgrzewka pożyczoną piłką. Po krótkim bieganiu i kopaniu sędzia zaprosił nas na mecz.

Rozpoczęliśmy spokojnie, bez podpalania się. Rozpoczynaliśmy akcje od obrony, z tyłu piłki rozdzielał Piniu, napastnicy szukając piłki, wysuwali się na pozycję, a gdy przydarzyła się jakaś strata, Drehu był na miejscu i wymiatał piłki w trybuny, by wybić przeciwnika z rytmu. Przeważaliśmy bardzo wyraźnie i nie było widać, aby grały ze sobą drużyny z dwóch przeciwnych końców tabeli. Nasza przewaga w końcu dała rezultat. Piłat dostał piłkę i z obrońcą na boku, umieścił ją mocnym strzałem przy krótkim słupku. Bramkarz wywinął pajaca, ale to nic nie dało - zdobyliśmy prowadzenie. Knauf, wycierając potu strugi z twarzy, nie wierzył. My dalej graliśmy swoje. Piniu mądrze dzielił piłki z tyłu, niczym przedszkolanka rozdająca mleko kakaowe swoim podopiecznym, starał się nikogo nie obrazić i obdarowywać swoich kolegów drużyny po równo kulistą nagrodą. A oni odwdzięczali się dobrą grą. I byli szczęśliwi. I każdy widział, że było to dobre. W pewnym momencie piłkę dostał Adam. Zamyślił się nad dzikim, szemrzącym strumieniem, na którym to płynął tata-bóbr razem z synkiem i obaj wymachiwali pociesznie bobrzymi ogonkami. Sędzia nie wytrzymał tej idylli i odgwizdał grę na czas. Zawodnik przeciwników strzelił gola z wolnego, ale zapomniał podać, choć niektórzy twierdzą, że zrobił to specjalnie. Chwilę później miał miejsce strzał na naszą bramkę. Adam złapał piłkę, a tak przynajmniej mu się wydawało. Kulista rzecz zmieniła się w dorsza, który wyłowiony z wody, wił się na lądzie. Nasz bramkarz próbował go nakryć rękami, ale ten co rusz się wyślizgiwał. W końcu tuż przed linią bramkową udało się. Mimo że niektórzy widzieli już gola, sędzia zachował się przyzwoicie i ani drgnął. Po pierwszej połowie było więcej niż dobrze, ale wciąż nie bardzo dobrze. Poczęliśmy bronić jednobramkową przewagę, ale była to obrona rozważna. Adam spisywał się znakomicie, mimo iż podczas jednej z akcji dostał piłką w jabłko Adama (czyli swoje). Przeciwnicy byli wyraźnie sfrustrowani. Jeden z cięższych zawodników ligi prowokował naszych, ocierając się swoim, przecież już niesuchym, ciałem o innych i depcząc im nowo zakupione obuwie halowe. Ten brak szacunku okazywany przez domniemanego syna właściciela plantacji buraków cukrowych i pastewnych tylko zmobilizował Tranzax. Włodziu po podaniu z prawej strony pokonał bramkarza i było 2:o. Po tym policzku Knauf zaczął napierać na barykady z całych sił, jednak nie trafił m. in. na pustą bramkę i spotkanie się skończyło.

Stało się! Dziewicze zwycięstwo oraz pierwszy clean sheet Adama w BLPN-ie. Po meczu przegrani, niewierzący przeciwnicy postanowili sprawdzić naszą uczciwość, prosząc organizatora o kontrolę dokumentów. Po raz kolejny potwierdziła się stara piłkarska prawda - dowody nie grają! Odnieśliśmy ładne zwycięstwo po dobrej grze i nikt nam tego nie odbierze. This is TRANZAX!!!

53 sekundy do szczęścia

Medan - TRANZAX Łożyska 2:1 (1:1)

Maciej Szatkowski, Rafał Pichalak - Wojciech Piłat

Niecała minuta - tyle zabrakło do wywiezienia remisu z gorącej Polonii. Graliśmy z wiceliderem, graliśmy mądrze, spokojnie, mieliśmy dużo szczęścia, ale nie wystarczyło to nawet na jeden punkt.